no title fick part II

- co? Co? Co ona śpiewa? „Fuck off"? – Die zamrugał ze zdziwienia.
- nie nie, to było „faggot" – Kyo pokręcił głową.
- … idioci, to było „far of" …. – Obaj spojrzeli na mnie jakbym dokonał jakiegoś wielkiego odkrycia ALBO postradał rozum do reszty.

Jechaliśmy właśnie taksówką do hotelu, ja byłem z Die i Kyo, Kaoru jechał z Shinyą. Wszyscy nudziliśmy się niemiłosiernie, w taxi było około 30'C i nawet włączona klimatyzacja zdawała się buntować i nie czuć było chłodu. W dodatku utknęliśmy w gigantycznym korku. W radiu leciała piosenka śpiewana przez jakąś amerykańską gwiazdkę jednego sezonu i z nudy zaczęliśmy wyłapywać jakieś zdania czy słowa jednocześnie sprawdzając KTO JEST LEPSZY z angielskiego. Oczywiście każdy z nas był beznadziejny, ale Die się upierał, że to on jest najlepszy i on wie najwięcej. Jak mali chłopcy. Przechwalaliśmy się przed sobą i oczywiście to była taka wieczna dziecięca konkurencja, tak naprawdę nigdy ze sobą nie walczyliśmy o nic. To było tylko dla zabawy i tym razem także i z nudów. Nagle mój telefon oświadczył, że dostałem wiadomość. Sięgnąłem po niego i przeczytałem „po prawej.". Dość dziwna i krótka wiadomość od Kaoru. Spojrzałem na prawo i…. Oczy omal mi omal nie wyszły z orbit ze zdziwienia. Na prawym pasie stał sobie autokar z nazwą jakiejś drużyny koszykarskiej, a w nim roześmiane cheerleaderki. Piękne blond amerykanki o kalifornijskim typie urody („tak to się mówi..?" Zastanowiłem się w duchu). Opalone giętkie ciała, rozjaśniane włosy i makijaż rodem z taniego filmu dla dorosłych. Wszystkie one machały do kierowców stojących w korku i miałem wrażenie, że tym co robiły chciały umilić im czas. Część z nich stała w oknach zupełnie bez koszulek i bielizny i machały kolorowymi pomponami wykrzykując coś po angielsku. Nic nie rozumiałem, ale taki widok.. No cóż. Musiałem naprawdę się gapić przez jakiś dłuższy czas, bo w końcu Die i Kyo też zaczęli wciskać się koło mnie i podziwiać te dziewczyny.
- nic specjalnego tak właściwie… - osunąłem się na siedzenie nieco zniesmaczony.
- no jaki ty durny jesteś! – Oburzył się Die.  – A co PANA kręci jeśli można wiedzieć? Jeśli nie krągłe balony?
- a widzisz.. Widocznie co innego. – Starałem się zrobić poważną minę.
- oj zostaw go, on widać woli chłopców. – Mruknął nieprzytomnie Kyo nie odwracając nawet głowy od okna.

Dojechaliśmy na miejsce z dużym opóźnieniem, na szczęście pokoje były zarezerwowane, bo inaczej nie poradzilibyśmy sobie. Zewsząd otaczali nas ludzie, którzy ani słowa nie umieli powiedzieć po japońsku. No, może raz usłyszałem coś w rodzaju „ouhayouu", ale nie byłem już pewien czy chodziło o nasze „ohayou" czy ich Ohio. Eh, to jest najgorsze w podróżach. A kiedy już ktoś próbuje nawet coś powiedzieć, to zwykle tak kaleczy, że nikt z nas nie rozumie ani słowa więc po prostu uprzejmie przytakujemy. Do pokojów znowu zostaliśmy porozdzielani w dość dziwny sposób. W końcu jest nas pięciu, zwykle więc zajmujemy pokoje dwu- i trzyosobowe. Właściwie to każdy z nas był ciężkim współlokatorem dla drugiego.
Kyo: śpi. Cały czas. Naprawdę. Każdą wolną chwilę wykorzystuje na spanie. Albo siedzi w odległości jednego metra od telewizora z kartką i długopisem i wpatruje się w śnieg co chwila powtarzając żeby być cicho, bo myśli.
Die: pan kiedy-się-pojawiam-piwo-znika-z-lodówki. Podrywa wszystkie pracownice na swój łamany angielski i ogląda po nocach płatne kanały z filmami porno.
Shinya: wpychacz jedzenia. Nie dość, że cały czas narzeka, że źle się odżywiamy, to jeszcze co pięć minut dzwoni do domu pytając o swoje psy i przeżywa każde ich zaparcie czy biegunkę.
Kaoru: pan pracoholik. Nie je, nie śpi, tylko siedzi i molestuje wszystkich, że się obijają zamiast pracować. Niedługo pewnie zapomni oddychać z przepracowania.
No i ja, Toshiya: hm.. Nie wiem, z pewnością mam jakieś wady, ale ciężko mi je wskazać. Nie to, że jestem zarozumiały. Po prostu każdy ma inny punkt widzenia, prawda? Przecież żaden z nas nie widzi swoich wad, uważamy to za cechę charakteru, coś normalnego. I w większości przypadków nawet byśmy nie przypuszczali, że to może irytować innych. Więc po prostu skończę teraz te pierdoły i powiem jak zamieszkaliśmy.

Shinya zajął pokój z Kyo i Die'em, a ja z Kaoru. Dobrze? Źle? Nie mam zdania, każdy ma jakieś wady (jak już wspomniałem wcześniej), ale każdy ma też swoje plusy. Kyo okupuje łazienkę najkrócej z nas, 11 minut. Die nieźle gotuje, poza tym co nieco jednak zna angielski. Shinya też dobrze gotuje, w dodatku jest jak mama – zadba o ciebie, wyprasuje ubrania, coś upierze.. No i jest jeszcze Kaoru, Kaoru akurat potrafi naprawdę zmotywować cię do pracy. To ważne, bo kiedy tu przyjeżdżamy to jednak wiadomo… chcemy trochę wakacji, trochę spokoju i odpoczynku. Niestety albo i stety. To nie z Kaoru.